Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΣΕ ΣΗΜΕΡΑ 1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΥΡΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΑΛΕΞΗΣ ΡΙΖΟΣ
Η μεγάλη απεργιακή μας συγκέντρωση ενώνει σήμερα για άλλη μια φορά τη φωνή των εργαζομένων της Λήμνου και συναντιέται με τις φωνές όλων των εργαζομένων από άκρη σε άκρη της χώρας, που βγήκαν σήμερα ξανά στο δρόμο, κόντρα στην σκόπιμα καλλιεργούμενη ηττοπάθεια, για να αγωνιστούν ώστε οι ανάγκες μας και τα δικαιώματά μας να έρθουν επιτέλους στο προσκήνιο και να ικανοποιηθούν.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι ανηλεής. Η κυβέρνηση της ΝΔ φέρνει στη Βουλή άλλο ένα βάρβαρο αντεργατικό νομοσχέδιο, το οποίο κυριολεκτικά μας επιστρέφει σε έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Το νομοσχέδιο για το 13ωρο και την «ευελιξία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ωμή απαίτηση της εργοδοσίας, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους σκλάβους για να αυξάνουν τα κέρδη των λίγων.
Με το νέο νομοσχέδιο η εργοδοσία αποκτά το «δικαίωμα» να κρατάει τον εργαζόμενο μέχρι και 13 ώρες την ημέρα. Να τον απασχολεί ακόμα και με συμβάσεις 2 ημερών, να κομματιάζει την άδεια του καλοκαιριού, να τον μετακινεί σε διαφορετικά ωράρια ανάλογα με τις ανάγκες του «business plan» της εταιρείας. Με ένα SMS θα προσλαμβάνει και θα απολύει. Αυτός είναι ο «εκσυγχρονισμός» που μας τάζουν: δουλειά-λάστιχο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς ζωή για εμάς και τις οικογένειες μας.
Στον 21ο αιώνα η κυβέρνηση παρουσιάζει ως “σύγχρονο” τα σακατεμένα κορμιά των εργατών και των εργατριών στα εργοτάξια και τα εργοστάσια, τους εργαζόμενους στα αεροδρόμια και στα ξενοδοχεία που ξεζουμίζονται για τα κέρδη των εργοδοτών, τα τσακισμένα κορμιά των καμαριέρων και των καθαριστριών, τα ατελείωτα χιλιόμετρα των εργαζόμενων στον επισιτισμό, τα εξαντλητικά ωράρια των οδηγών που αυξάνουν τα ατυχήματα στις μεταφορές.
Οι 13 ώρες δουλειάς την ημέρα πολλαπλασιάζουν τα εργατικά ατυχήματα, τις επαγγελματικές ασθένειες, οδηγούν σε κατάρρευση της υγείας και της ψυχικής ισορροπίας. Αυτή είναι η σύγχρονη δουλεία για όλες και όλους, σε όλους τους κλάδους, που παλεύουν με τα απάνθρωπα ωράρια και τα χαμηλά μεροκάματα για να επιβιώσουν.
Κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν το θράσος να μας λένε ότι “προοδευτικό” είναι να μη βλέπουμε τις οικογένειες μας, τα παιδιά μας. Να δουλεύουμε 13 ώρες, να κοιμόμαστε 8 (εκτός αν θέλουν να μας κόψουν και τον ύπνο) και στις 3 ώρες που απομένουν να πρέπει να στριμώξουμε όλη μας τη ζωή, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μας! Να μην έχουμε δικαίωμα στον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τον ελεύθερο χρόνο. Μας κλέβουν τις οικογενειακές στιγμές, θέλουν να μας μετατρέψουν σε γονείς της μιας ημέρας. Είναι κυριολεκτικά ντροπή τους!
Η κυβέρνηση προσπαθεί φυσικά να μας πείσει πως όλα αυτά είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργαζόμενου αν επιθυμεί ή όχι να τα επιλέξει. Προσέξτε τι ωραίες λέξεις: επιθυμία – επιλογή. Στην πραγματικότητα, το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά, πρόκειται για στυγνό εκβιασμό: ή θα δεχτείς να δουλεύεις ασταμάτητα ή θα απολυθείς. Ή θα δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ ή δε θα μπορείς να επιβιώσεις.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι.
Κυβέρνηση και εργοδοσία ξέρουν πολύ καλά πως, αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις άγριες διαθέσεις τους να επαναφέρουν εδώ και τώρα τον εργασιακό Μεσαίωνα, αυτό είναι η οργανωμένη εργατική και λαϊκή πάλη που κυρίως εκφράζεται μέσα από τους απεργιακούς αγώνες. Γι’ αυτόν τον λόγο, όλο το τελευταίο διάστημα, ενόψει της μεγάλης σημερινής πανεργατικής απεργίας, έπαιξαν τα ρέστα τους στην προσπάθειά τους να την κάνουν να αποτύχει. Αμόλησαν τα γνωστά παπαγαλάκια τους να αναμασούν τη συνήθη προπαγάνδα ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού, θέλοντας να μας στρέψουν τον ένα εναντίον του άλλου, κατά την προσφιλή τακτική τους. Σε όλους αυτούς λοιπόν τους πρόθυμους που τάχα μου αθώα αναρωτιούνται «οι δημόσιοι υπάλληλοι τι θέλουν τώρα και αντιδρούν σε ένα νομοσχέδιο που έχει πεδίο εφαρμογής τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα;», απαντάμε: αντιδράμε και αγωνιζόμαστε…
Γιατί κάθε επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ιστορικά αποτέλεσε προπομπό για αντίστοιχη επίθεση στα δικά μας δικαιώματα. Οι διατάξεις του νέου νομοσχεδίου – και κυρίως η φιλοσοφία που εισάγει στον ιδιωτικό τομέα, με αυξημένη “ευελιξία”, διευθέτηση του χρόνου εργασίας και ενίσχυση της μονομερούς επιβολής – αργά ή γρήγορα επεκτείνονται και στο Δημόσιο, είτε θεσμικά είτε μέσα από άτυπες πρακτικές.
Γιατί δεν ζούμε σε γυάλα ούτε σε κάποιον μικρόκοσμο. Οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, δεν είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Και δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα την ώρα που οι σύζυγοι, τα παιδιά μας, τα αδέρφια, οι φίλοι κι οι γνωστοί μας έρχονται αντιμέτωποι με τον επερχόμενο εργασιακό Μεσαίωνα.
Γιατί ακόμα και στις δημόσιες υπηρεσίες είναι χιλιάδες οι συνάδελφοί μας που εργάζονται μέσω ιδιωτών “εργολάβων”.
Γιατί, έτσι κι αλλιώς, έχει εκτοξευτεί ο αριθμός των συναδέλφων μας που ζητάνε άδεια από τα υπηρεσιακά συμβούλια για να τους επιτραπεί να κάνουν και δεύτερη δουλειά, επειδή ακριβώς αδυνατούν να ζήσουν και να καλύψουν τις ανάγκες τους με τους ντροπιαστικούς μισθούς που λαμβάνουν.
Γιατί ήδη σε μια σειρά κλάδους του Δημοσίου η αύξηση του ωραρίου είναι καθεστώς, μέσα από την δυνατότητα υποχρεωτικής επιβολής υπερωριακής εργασίας – όπως πχ. στην Εκπαίδευση, όπου ανατίθενται έως και 5 ώρες υπερωρίας εβδομαδιαίως, ή στην Υγεία, όπου οι υπερωρίες και οι εφημερίες, παρά τον θεωρητικά έκτακτο χαρακτήρα τους, έχουν μετατραπεί σε πάγιο μηχανισμό κάλυψης ελλείψεων.
Γιατί είναι δεκάδες χιλιάδες οι συνάδελφοί μας που εργάζονται στο Δημόσιο με συμβάσεις με ημερομηνία λήξης , οι οποίοι είναι πολύ πιθανόν στη συνέχεια να χρειαστεί να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα.
Να πούμε εδώ – με αυτή την ευκαιρία – ότι θεωρούμε απαράδεκτη την απόφαση της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου και της δημοτικής αρχής που δεν ανανέωσαν τη σύμβαση εργασίας εργαζόμενης μητέρας στον παιδικό σταθμό του Μούδρου, επειδή διεκδίκησε άδεια φροντίδας του ενός έτους τέκνου της, άδεια που δικαιούται σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία. Κι ύστερα ψάχνουν να βρουν τι φταίει για την υπογεννητικότητα και γιατί φεύγουν τα νέα ζευγάρια από το νησί.
Γιατί, τέλος, είναι αυτή ακριβώς η πολιτική που φέρνει το 13ωρο και την πλήρη ευελιξία στην εργασία, που κάνει κι εμάς να “φυτοζωούμε”. Μας κάνει να ντρεπόμαστε που τις μισές μέρες του μήνα δεν έχουμε χρήματα, ενώ στην πραγματικότητα η ντροπή ανήκει εξολοκλήρου σε όλες τις κυβερνήσεις που μας έφτασαν ως εδώ.
Όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ψήφισαν τρία μνημόνια και εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους, υλοποιώντας τις αποφάσεις και τις οδηγίες της ΕΕ. Με αποφάσεις αυτών των κυβερνήσεων, αλλά και ως αποτέλεσμα των πολιτικών τους οι μισθοί μας βρίσκονται καθηλωμένοι και η αγοραστική μας δύναμη κατρακυλά, άρα ουσιαστικά είναι σαν να έχουμε μειώσεις μισθών, με δικές τους αποφάσεις καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις, επιβάλλονται οι απλήρωτες υπερωρίες, καταργείται η Κυριακή – αργία, ενώ έφτασαν να ξηλώσουν μέχρι και το 8ωρο και να επιβάλουν τις 13 ώρες δουλειάς με πλήρη ευελιξία, προς όφελος φυσικά της εργοδοσίας.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Το εργατικό κίνημα, ο κόσμος της εργασίας, όλες και όλοι εμείς που είμαστε σήμερα εδώ και στις απεργιακές συγκεντρώσεις όλης της χώρας, γνωρίζουμε πια καλά ποιους έχουμε απέναντί μας, με ποιους έχουμε να κάνουμε. Δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη η άθλια στάση των πλειοψηφιών τόσο στη ΓΣΕΕ όσο και στην ΑΔΕΔΥ που αθωώνουν την πολιτική των μεγαλοεργοδοτών και στηρίζουν νέες αυταπάτες για δήθεν λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων, μέσα από την κυβερνητική εναλλαγή και την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, αλλά κυρίως των ίδιων πολιτικών, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Ιδιαίτερα η στάση της ΓΣΕΕ – που ψάχνει να βρει θετικά στοιχεία σε αυτό το απαράδεκτο νομοσχέδιο, στηρίζει την πολιτική που κάνει τη ζωή μας λάστιχο και ζητά διάλογο με τους σφαγείς των δικαιωμάτων μας – θα γραφτεί ως άλλη μια ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας.
Η γραμμή του κοινωνικού διαλόγου είναι γραμμή υποταγής και ήττας. Το δίκιο δεν βρίσκεται στα παζάρια, αλλά στους δρόμους του αγώνα. Καμία αναμονή για λύσεις στα πλαίσια των δημοσιονομικών αντοχών και των κερδών των επιχειρήσεων. Καμία αυταπάτη ότι οι λύσεις βρίσκονται στο σάπιο σύστημα του πολέμου και της εκμετάλλευσης που πρόθυμα υπηρετούν παλιοί και νέοι πολιτικοί σωτήρες.
Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική του κεφαλαίου που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, ενάντια στους στόχους του ΝΑΤΟ για 5% του ΑΕΠ για πολεμικές δαπάνες, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα σχέδια της για την “πολεμική οικονομία”, που στραγγαλίζει τις ανάγκες των λαών, χτυπάει τον εργάσιμο χρόνο, τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, τα δικαιώματά μας σε υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση. Δίνει 850 δισεκατομμύρια ευρώ στην πολεμική οικονομία, την κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων και τη σφαγή των λαών, ανάμεσά τους και του ηρωικού παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.
Δεν πρόκειται να αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους!
Η πείρα μας δείχνει ότι μόνο όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται στα συνδικάτα τους, όταν βγαίνουν στον δρόμο, μπορούν να βάλουν φρένο στην επίθεση. Έτσι ακυρώθηκαν στην πράξη νόμοι για τον περιορισμό της απεργίας, έτσι έμειναν στα χαρτιά τα 12ωρα στα μεταλλεία Χαλκιδικής, έτσι υπογράφτηκαν συμβάσεις εργασίας σε δεκάδες χώρους δουλειάς με συγκροτημένα δικαιώματα και καλύτερους μισθούς. Έτσι μπορεί και πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια και το 13ωρο εργασίας που μας ετοιμάζουν.
Απαιτούμε συνθήκες δουλειάς και αμοιβές
που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες μας.