ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ήταν παραμονές του εορτασμού της 25ης Μαρτίου, 22 Μαρτίου του 1934, όταν ο Θεόφιλος Κεφαλάς Χατζημιχαήλ άφηνε την τελευταία του πνοή. Βρέθηκε νεκρός στο καμαράκι του, δηλητηριασμένος από χαλασμένο φαγητό που του έδωσε ένας πλούσιος ως πληρωμή για τις ζωγραφιές που του έκανε, μετά από δυο μέρες, στις 24 του μήνα, παραμονή της 25ης Μαρτίου.
Ο Θεόφιλος γεννήθηκε στο προάστιο Βαρειά της Μυτιλήνης μια μέρα του 1870.
Αυτός ο γνήσιος λαϊκός ζωγράφος, ο “σαλός”, ο πετροβολημένος, ο περίγελως μικρών και μεγάλων, ο “φτωχούλης του Θεού”, ο άστεγος, ο περιπλανώμενος, ο “ζερβοκουτάλας”, ο αχμάκης, ο παραμυθάς, ο “σοβατζής” αγαπούσε να ζωγραφίζει τον Μεγαλέξανδρο, τους οπλαρχηγούς του ’21, πρόσωπα της Μυθολογίας, θεούς και ήρωες από όλες τις περιόδους της Ελληνικής Ιστορίας, γιατί αυτός ήταν ο κόσμος του.
Έλεγε ο ίδιος: “Δεν ξέρω την ιστορία όπως οι δάσκαλοι από τα βιβλία, την ξέρω όπως τη λέει ο τόπος και τα τραγούδια του. Η ιστορία είναι άνεμος που την καταλαβαίνεις όταν την ανασαίνεις”.
Ο Στρατής Ελευθεριάδης (αυτός που τον έκανε γνωστό στα “Παρίσια”) έλεγε για τον Θεόφιλο: “Όταν ο Θεόφιλος ζωγραφίζει ήρωες του ΄21, οι φουστανέλες γίνονται λουλούδια στους αγρούς”.
